zondag 22 juli 2018

De discretionaire ruimte in de WIJ praktijk


Maandag 16-07-2018               Etappe: Groningen - Zuidlaren

Op deze warme zomer maandag loop ik van Groningen naar Zuidlaren. Voor deze etappe heeft Joyce Bosman zich aangemeld. We hebben elkaar vorig jaar eens ontmoet bij een stage begeleidingsgesprek van een sociaal werk student. Jij was destijds werkzaam als generalist bij Wij Groningen. Begin dit jaar zag je mijn oproep voorbij komen en vervolgens heb je je aangemeld. Momenteel werk je als programmamedewerker bij dezelfde jonge organisatie.

Om 9 uur ontmoeten we elkaar op station Groningen. Voor we vertrekken lopen we allebei tegen bekenden op. Later op de dag blijkt dat we aardig wat gezamenlijke connecties hebben. Thuis zie ik dat het er zelfs 57 zijn bij LinkedIn. Al snel blijkt dat ik met een geïnspireerde Wij-medewerker op pad ben. Vol passie vertel je over je werk. In de transformatie hopen we meer maatwerk te kunnen leveren. In de casuïstiek die je vertelt merk ik dat je een stevige visie hebt op het versterken van eigen kracht van gezinnen en de onderlinge hulp in de leefomgeving. Zo kunnen kinderen/jongeren gewoon mee doen. Je staat echt voor het bewaken, beschermen en bevorderen van een gezonde en veilige ontwikkeling van kinderen/jongeren. Je LinkedIn-tekst geef je echt in de praktijk vorm. Het is prachtig te horen dat je daarbij buiten kaders denkt. Dat hoor ik ook terug in je persoonlijke verhaal.

De casuïstiek die je deelt doet me denken aan de sociaal werker als ‘street-level bureaucraten’ die de discretionaire ruimte benutten. In je verhaal staat het kind en het gezin centraal, niet de regels. De omstandigheden, de unieke situatie waarbij je steeds maar weer werkt vanuit de uitgangspunten: eigen kracht en verantwoordelijkheden. Het is van groot belang dat een sociaal-wijkteam-medewerker ruimte ervaart om zelf tot een beslissing te komen, waarbij maatwerk centraal staat. Dit kunnen we plaatsen binnen het 8ste baken van Welzijn Nieuwe Stijl. Op kleine schaal zien we dat er pogingen worden ondernomen om uitvoeringsgericht beleid te ontwerpen. Echter het blijft complex omdat de uitvoering van het sociaal werk, elke casuïstiek, een eigen dynamiek kent. Dit laat zich moeilijk van tevoren beleidsmatig inplannen. Hierbij zullen we de dagelijkse praktijk moeten doorleven zoals jij je casuïstiek, de reflectie op je handelen doorleeft. Je bevlogenheid is daarbij zo voelbaar. Hier ligt een mooie kans voor de komende periode. Je kunt als programmamedewerker van Wij-Groningen een brug slaan tussen het benutten van de discretionaire ruimte en het beleid.

Tijdens onze wandeling ontmoeten we mooie mensen die ieder op hun eigen manier genieten van de mogelijkheden die het leven geeft. Een dame van 87 jaar ontmoeten we op een landweg in haar scootmobiel. Dagelijks komt ze op deze plek om naar de jonge ooievaars te kijken. En kijk nu, ze zijn uitgevlogen. Later tijdens de wandeling als we echt graag naar het toilet willen, blijft bij het eerste huis de deur voor ons dicht. Bij een ander huis staat een vriendelijke man in de tuin zijn caravan te poetsen. Op het hek hangt een bordje: knuffelgevaar. Zullen we vragen om een knuffel of toch maar direct op ons doel af. We besluiten om voor ons doel te gaan met daarbij gekscherend dat het knuffelgevaar ons ook wel wat lijkt. Een mooie langharige hond komt vrolijk op ons af. Tijdens het gesprek in de tuin blijkt dat de caravan wordt verruild voor een boot. Het pensioen, daar wordt met volle teugen van genoten. Maar ach, het werk dat mist hij toch ook. Als we vragen wat hij dan mist dan zijn het zijn studenten. Jammer genoeg ontmoet ik nu vaak alleen maar leeftijdsgenoten en dat vind ik zo jammer. De jeugd heeft hem altijd goed gedaan. En dan merk je in dit verhaal dat we in de netwerk-samenleving, het ontmoeten over generaties heen te weinig ongeorganiseerd tot stand komt.

Tot slot sta ik nog even stil bij het motto van Dirk de Wachter dat je ter sprake brengt. Het tijdperk waarin we leven en waarbij hij de westerse mens typeert als overprikkeld, egocentrisch en hoogmoedig. Ik citeer We zijn bang voor verveling, maar vooral van de stilte die ze met zich meebrengt. Die confronteert ons met de tijd, op een andere manier dan de drukte doet. Waar de drukte ons de illusie oplevert dat we de tijd voorbij kunnen lopen, als we maar snel genoeg zijn, haakt de stilte ons vast aan het eindige moment”. Met de vakantie voor de deur, zoek ik zeker de stilte en mijmer nog wat na over onze mooie wandeling. Joyce, bedankt voor deze mooie dag!



Verder lezen:
Frontlijnsturing, Hartman, C.,  en Tops, P., Kenniscentrum Grote Steden
Michael Lipsky – internationale denkers
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/10/14/de-westerse-mens-is-overprikkeld-egocentrisch-en-hoogmoedig-a1526678









Geen opmerkingen:

Een reactie posten