Op deze warme zomer maandag loop ik van Groningen naar Zuidlaren. Voor deze etappe heeft Joyce Bosman zich aangemeld. We hebben elkaar vorig jaar eens ontmoet bij een stage begeleidingsgesprek van een sociaal werk student. Jij was destijds werkzaam als generalist bij Wij Groningen. Begin dit jaar zag je mijn oproep voorbij komen en vervolgens heb je je aangemeld. Momenteel werk je als programmamedewerker bij dezelfde jonge organisatie.
Om 9 uur ontmoeten we elkaar op station Groningen. Voor we
vertrekken lopen we allebei tegen bekenden op. Later op de dag blijkt dat we aardig
wat gezamenlijke connecties hebben. Thuis zie ik dat het er zelfs 57 zijn bij
LinkedIn. Al snel blijkt dat ik met een geïnspireerde Wij-medewerker op pad
ben. Vol passie vertel je over je werk. In de transformatie hopen we meer
maatwerk te kunnen leveren. In de casuïstiek die je vertelt merk ik dat je een
stevige visie hebt op het versterken van eigen kracht van gezinnen en de onderlinge
hulp in de leefomgeving. Zo kunnen kinderen/jongeren gewoon mee doen. Je staat
echt voor het bewaken, beschermen en bevorderen van een gezonde en veilige
ontwikkeling van kinderen/jongeren. Je LinkedIn-tekst geef je echt in de
praktijk vorm. Het is prachtig te horen dat je daarbij buiten kaders denkt. Dat
hoor ik ook terug in je persoonlijke verhaal.
De casuïstiek die je deelt doet me denken aan de sociaal
werker als ‘street-level bureaucraten’ die de discretionaire ruimte benutten.
In je verhaal staat het kind en het gezin centraal, niet de regels. De
omstandigheden, de unieke situatie waarbij je steeds maar weer werkt vanuit de
uitgangspunten: eigen kracht en verantwoordelijkheden. Het is van groot belang
dat een sociaal-wijkteam-medewerker ruimte ervaart om zelf tot een beslissing
te komen, waarbij maatwerk centraal staat. Dit kunnen we plaatsen binnen het 8ste
baken van Welzijn Nieuwe Stijl. Op kleine schaal zien we dat er pogingen worden
ondernomen om uitvoeringsgericht beleid te ontwerpen. Echter het blijft complex
omdat de uitvoering van het sociaal werk, elke casuïstiek, een eigen dynamiek
kent. Dit laat zich moeilijk van tevoren beleidsmatig inplannen. Hierbij zullen
we de dagelijkse praktijk moeten doorleven zoals jij je casuïstiek, de
reflectie op je handelen doorleeft. Je bevlogenheid is daarbij zo voelbaar.
Hier ligt een mooie kans voor de komende periode. Je kunt als
programmamedewerker van Wij-Groningen een brug slaan tussen het benutten van de
discretionaire ruimte en het beleid.
Tijdens onze wandeling ontmoeten we mooie mensen die ieder
op hun eigen manier genieten van de mogelijkheden die het leven geeft. Een dame
van 87 jaar ontmoeten we op een landweg in haar scootmobiel. Dagelijks komt ze
op deze plek om naar de jonge ooievaars te kijken. En kijk nu, ze zijn
uitgevlogen. Later tijdens de wandeling als we echt graag naar het toilet
willen, blijft bij het eerste huis de deur voor ons dicht. Bij een ander huis
staat een vriendelijke man in de tuin zijn caravan te poetsen. Op het hek hangt
een bordje: knuffelgevaar. Zullen we vragen om een knuffel of toch maar direct
op ons doel af. We besluiten om voor ons doel te gaan met daarbij gekscherend
dat het knuffelgevaar ons ook wel wat lijkt. Een mooie langharige hond komt
vrolijk op ons af. Tijdens het gesprek in de tuin blijkt dat de caravan wordt
verruild voor een boot. Het pensioen, daar wordt met volle teugen van genoten.
Maar ach, het werk dat mist hij toch ook. Als we vragen wat hij dan mist dan
zijn het zijn studenten. Jammer genoeg ontmoet ik nu vaak alleen maar
leeftijdsgenoten en dat vind ik zo jammer. De jeugd heeft hem altijd goed
gedaan. En dan merk je in dit verhaal dat we in de netwerk-samenleving, het
ontmoeten over generaties heen te weinig ongeorganiseerd tot stand komt.
Tot slot sta ik nog even stil bij het motto van Dirk de
Wachter dat je ter sprake brengt. Het tijdperk waarin we leven en waarbij hij
de westerse mens typeert als overprikkeld, egocentrisch en hoogmoedig. Ik citeer
“We
zijn bang voor verveling, maar vooral van de stilte die ze met zich meebrengt.
Die confronteert ons met de tijd, op een andere manier dan de drukte doet. Waar
de drukte ons de illusie oplevert dat we de tijd voorbij kunnen lopen, als we
maar snel genoeg zijn, haakt de stilte ons vast aan het eindige moment”. Met de
vakantie voor de deur, zoek ik zeker de stilte en mijmer nog wat na over onze
mooie wandeling. Joyce, bedankt voor deze mooie dag!
Verder lezen:
Frontlijnsturing, Hartman, C., en Tops,
P., Kenniscentrum Grote Steden
Website: www.canonsociaalwerk.eu
Michael Lipsky – internationale denkers
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/10/14/de-westerse-mens-is-overprikkeld-egocentrisch-en-hoogmoedig-a1526678
